پایداری تقویتکننده در یک مدار توسط بهره نویز تعیین میشود، نه بهره سیگنال. اکثر تقویتکنندههای عملیاتی مدرن در بهره واحد پایدار هستند، اما برخی از تقویتکنندههای با هدف خاص نمیتوانند این کار را انجام دهند. در مقایسه با تقویتکنندههای عملیاتی تثبیتشده با بهره واحد استاندارد، تقویتکنندههای غیر کاملاً جبرانشده مزایای منحصربهفردی مانند ولتاژ نویز کمتر و پهنای باند وسیعتر ارائه میدهند. بنابراین، در چه مواردی باید با بهره نویز برخورد کرد؟
اعمال بهره نویز میتواند مزایایی را برای انواع مختلفی از کاربردها به همراه داشته باشد. به عنوان مثال، برای بهرهبرداری از یک یا چند ویژگی، ممکن است لازم باشد از یک تقویتکننده غیر کاملاً جبرانشده زیر حداقل بهره پایدار آن استفاده کنید. معمولاً این کار جواب نمیدهد، اما مدیریت بهره نویز میتواند تقویتکننده را «فریب» دهد تا فکر کند در حال کار با بهره بالاتری است. یکی دیگر از مزایای فوقالعاده اعمال بهره نویز بالا این است که پایداری تقویتکننده را هنگام راهاندازی بارهای خازنی بهبود میبخشد.
بسته به شرایط، اعمال بهره نویز معمولاً مستلزم افزودن یک مقاومت یا یک خازن به مدار است. این کار ممکن است به سادگی افزودن یک مقاومت بین ورودیهای معکوسکننده و غیرمعکوسکننده، افزودن یک مدار RC سری بین ورودی معکوسکننده و زمین، یا اتصال مؤلفه به موازات مقاومت ورودی یا بهره باشد.